Mamo! Czy wy się kłócicie?

Osobiście uważam, że takie pytanie nigdy nie powinno paść z ust dziecka w kierunku rodzica. Wiadomo, że dorośli się kłócą, dzieci między sobą też, czasami kłócimy się z obcymi, przypadkowymi ludźmi. Czy to jednak jest w porządku? Niekoniecznie.

Dzieci nie postrzegają świata tak samo, jak my, dorośli, oni uczą się go właśnie przez nas. Obserwując rodziców, dziadków, rodzeństwo i kolegów poznają świat i zachowania w danej sytuacji a później naśladują nas, ponieważ wydaje im się, że uchwycone przez nich zachowanie jest normalne.

Jednak czy małe dziecko, nierozumiejące do końca otaczającego go świata powinno być świadkiem, jak mama krzyczy na tatę lub odwrotnie?

Dzieci czują więcej, niż nam się wydaje, mimo że nie rozumieją słów, które padają w kłótni, nie rozumieją ich kontekstu ani sensu, nie do końca wiedzą, o co chodzi, widząc i słysząc kłótnie, ich świat się wali i tracą całą pewność siebie. Czy zatem możemy się kłócić i co wtedy czuje dziecko – przeczytacie w tym wpisie!

Co czuje dziecko w trakcie kłótni rodziców?

Dziecko, które zostaje świadkiem kłótni rodziców, odczuwa różne sprzeczne emocje, a między innymi:

• Zaczyna się obwiniać: dziecko całkowicie inaczej postrzega świat niż dorosły, często, jeżeli widzą złość u rodziców, wydaje im się, że to przez to, że były niegrzeczne lub nieposłuszne (o nieposłuszeństwie, ze strony nawet mojego dziecka pisałam wcześniej, warto przeczytać – klik!), co nie jest prawdą, jednak maluch tego nie wie, odczuwa, że ono jest powodem właśnie tej awantury, którą widzi,
• Traci pewność siebie: o tyle o ile dziecko powinno we własnym domu czuć się swobodnie, przy kłócących się rodzicach czuje się ono nie na miejscu, próbuje się chować, aby w pewien sposób nie przeszkadzać a we własnym domu w czasie kłótni czuje się jak intruz,
• Traci poczucie bezpieczeństwa: dziecko, które często bierze udział w kłótniach, może stać się lękliwe, ale też na własny sposób tę kłótnię odreagować dając potem w kość rodzicom, w geście zemsty nie słuchając, robiąc wszystko na przekór,
• Zapamiętuje te zachowania: co powoduje, że może je powtarzać w przyszłości. Musimy pamiętać, że dzieci naśladują dorosłych, ponieważ myślą, że to, co robią, jest w porządku, jednak kłótnia rzadko kiedy jest w porządku.

Wielu osobom wydaje się, że dzieci i tak nie będą pamiętały większości rzeczy z dzieciństwa, tym samym też kłótni, po części jest to prawda, jednak skutki takich ciągłych sytuacji w domu wracają w przyszłości poprzez naśladowanie, lękliwość czy trudności w nawiązywaniu relacji!

Czego podczas kłótni robić nie wolno?

Jest kilka zachowań, które podczas żadnej kłótni nie powinny występować, nie tylko między rodzicami, ale też między zwykłymi ludźmi, których nie obserwują dzieci. Zaliczyć do nich możemy:

• Groźby: dzieci nie rozumieją przenośni ani niektórych zwrotów dorosłych. Czasami kłócąc się, mówimy rzeczy, których nie myślimy, przykładowo: „jeżeli nie przestaniesz, dzisiaj się spakuje i wyprowadzę!” – ty wiesz, że tego nie zrobisz, ale dziecko rozumie to dosłownie,
• Wciąganie dziecka do konfliktu: nie powinno ono być argumentem żadnej ze stron, jeżeli już się kłócimy, jest to nasz problem i dziecko nie powinno w tej kłótni brać żadnego udziału,
• Rzucanie przedmiotami: nie powinno mieć to miejsca nie tylko przy dziecku, ale tak naprawdę nigdy, jest to forma przemocy i jeżeli dzieci to widzą, zaczynają bać się własnego rodzica, lub tego, że następnym razem rzut będzie w ich stronę,
• Głośne krzyki: powodują one lęk w dziecku, nic w sumie dziwnego, dlatego, jeżeli już się kłócimy albo wyjdźmy do innego pomieszczenia, ale starajmy się robić to ciszej, nie wszyscy muszą wiedzieć, że u nas trwa kłótnia, tym bardziej sąsiedzi.

My dorośli nie zdajemy sobie z tego sprawy, krzyczymy często mimochodem (o tym, że zdarza mi się momentami wybuchać, pisałam tutaj – klik!), machamy rękami, obrażamy tę drugą stronę kłótni, ale powinniśmy wziąć sobie do serca to, że jeżeli w domu są dzieci, jako dorośli ludzie powinniśmy zacząć bardziej nad sobą panować.

Jak wytłumaczyć dziecku kłótnie?

Gdy całe emocje już opadną, dorośli powinni stanąć na wysokości zadania, wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i porozmawiać z dzieckiem, które było świadkiem kłótni, o tym, co tak naprawdę się wydarzyło. Nie powinniśmy kłamać, że to było nic ważnego, bo jeżeli dziecko w jednej chwili traci poczucie bezpieczeństwa, jak może później uwierzyć, że wszystko jest w porządku? Dzieci powinny być przede wszystkim zapewnione o tym, że skutkiem tej kłótni nie będzie rozstanie rodziców, czy, co gorsza, to że przestaną kochać siebie i własne dzieci.

Powinniśmy uświadomić dzieci, że kłótnie się zdarzają, ale nie determinują wzajemnie miłości. Po kłótni powinniśmy też postarać się zapewnić dziecku, że przy kolejnej takiej sytuacji rodzice postarają się bardziej nad sobą panować, nie krzyczeć, lub kłócić się w innym zamkniętym dla dzieci wtedy pomieszczeniu. Rozmowa z dzieckiem po kłótni to podstawa dobrych relacji z dzieckiem i w całym domu.

Czy kłótni można uniknąć?

Oczywiście, że można, jeżeli tylko oboje tego chcemy. Kłótnie z zasady są próbą wygrania sporu, który pojawił się wcześniej lub udowodnienia sobie kto ma rację w danej sytuacji. Jakie ja mam na to sposoby?

• Rozmowa o emocjach: nie powinniśmy, tłumić w sobie tego, co nie odpowiada nam w tej drugiej osobie na siłę, nie da się zaakceptować wszystkiego. Jednak, jeżeli tłumimy emocje, wybuchają one ze zdwojoną siłą,
• Rozmowa o tym, co nas irytuje: druga strona sama z siebie nie domyśli się, co my mamy w głowie, i nie powinniśmy tego od niej oczekiwać, takie oczekiwanie sprzyja kłótni o to, że ktoś się czegoś nie domyślił,
• Zapominanie o drobiazgach: jest wiele sytuacji, które nas denerwują w tym drugim człowieku, nie wszystkimi jednak warto sobie zaprzątać głowę,
• Wspólny czas: dzięki któremu ciągle poznajemy siebie i swoje przyzwyczajenia a tym samym mniej zawracamy uwagę na te nasze złe strony.

Wiadomo, że kłótni nie da się unikać tak całkowicie, ale warto wziąć sobie do serca to, że jeżeli w domu są dzieci, to te nasze krzyki oprócz nas samych widzi dodatkowa osoba, która nas nie zna z tej strony. I to właśnie powinno być motywacją, aby przestać albo chociaż ograniczyć się i nie kłócić o głupoty. A wy, macie jakieś doświadczenie w tej kwestii? Macie swoje sposoby postępowania podczas lub po kłótni? Dajcie znać!

Dotarłeś aż tutaj, super! Warto, żebyś wiedział, że jest to wpis gościnny, normalnie udzielam się na stronie https://mamapatrzy.pl – zapraszam, jeżeli ten artykuł przypadł Ci do gustu! Znajdziesz tam również wpisy o gotowaniu, dzieciach czy ogólnych problemach, jak to mówią – pierwszego świata. Zapraszam również do wpisu autorki bloga, odrudej.pl, który gościnnie znajduje się na moim blogu ! –klik